Label het
Vanmorgen werd ik wakker en het eerste wat ik merkte is dat het weer constant denken is. Al bij het opstaan ging de tornado los.
Dus rustig zitten in de woonkamer, een kop koffie, een sigaret en de katten aaien.
Rust proberen te krijgen in dat steeds maar denken en puzzelstukjes proberen te leggen van alles wat in me zit. Ik moet het loslaten, maar dat lukt niet. Er zijn zoveel dingen niet afgesloten, zoveel vraagtekens en zoveel dingen die simpelweg niet rijmen dát ik ze niet kan loslaten.
En slijten doen ze al jaren niet, ik stop alles simpelweg weg ergens in mij en laat t daar. Probeer er niet aan te denken, want een plek hebben ze niet.
Maar die strategie werkt al tijden niet, ze blijven me achterna jagen.
Het werkt zo op me in dat ik soms de basis dingen gewoon vergeet. Ik merk dat mijn maag hard begint te knorren. Aha, trek. Hoe lang is het eigenlijk geleden dat ik gegeten heb? Volgens mij ben ik gister het avondmaal vergeten, toch? Hmmm, wat heb ik gisteren eigenlijk gegeten? Een bak yoghurt, een halve hamburger op het NPK (gedeeld met iemand), en een muesli reep. Niet echt een volwaardige dag eten dus. Ik besluit eens op de weegschaal te gaan staan, wordt die ook eens gebruikt. Die verteld mij dat ik 67 kilo weeg nu. Ergens is dat een prima gewicht, maar ik ben in een week van de 74 naar de 67 kilo gegaan. Dat is verre van gezond.
Trouwens, waar die 7 kilo weggegaan is is mij een raadsel. Ik zie het niet echt af aan de omvang van mijn lijf.
Ik besluit maar met mijn ochtendritueel bezig te gaan. Probeer te eten maar ik moet echt aanzetten. Het lukt haast niet happen weg te krijgen. Daarna het stoma maar eens doen, hoe lang is het geleden dat ik de plak verschoond heb? Ik zou het ook niet weten, maar aan de huid te zien te lang. Her en der wondjes, dat moet ik maar eens aanpakken en dichtsmeren. Maar ik voel geen pijn, vind ik maar raar. Normaal bijt het best.
Na deze klus de kattenbak verschonen, zo zijn de katten en ik voorzien van schoon sanitair. Gelukkig doe ik de kattenbak wel elke dag.
Op naar de katten die ik verzorg, op de fiets.
Er is een beste tegenwind en ik merk dat ik veel meer inspanning nodig heb om mijn gebruikelijke tempo te halen. Met tegenzin geef ik toe en ga een tandje langzamer fietsen. Toch best wel iets wat ik normaal niet doe. Hoe meer tegenwind hoe harder ik er tegen in ga. Nu geef ik toe. Het is een klein stapje, maar wellicht een begin.
Na het voedden van de katten, door naar het werk. Wederom langzamer dan ik wil, fiets ik de stad door. En nog steeds woedt de tornado door mijn hoofd.
Bij alles wat ik zie en benoem zit wel een herinnering. Hoe kan ik in het nu leven als er zoveel is van toen wat me maar blijft achtervolgen?
Retorische vragen waar ik niks mee kan.
Op het werk aangekomen begin ik maar met een bak koffie. En druk er een muesli reep in, met tegenzin.
Ik had beloofd het rustig aan te doen zodat mijn collega ook nog wat werk overhield. En zowaar lukt dat me. Na 2,5 uur werken merk ik dat ik ineens weer vlekken zie en duizelig wordt.
In mij komt een of andere bult energie die dat weg drukt. Geen tijd voor duizelig zijn, ik moet werken. Ik vecht er tegen en na een paar minuten merk ik dat ik weer vaste pootjes heb.
Ik ga verder met de werkzaamheden, dwing mezelf er toe. Ik weet dat het niet goed is.Maar ik kan niet anders. Niet nu, nu moet ik doen en niet toegeven aan die tornado.
We passeren het 3 uur punt en ik besluit dat het mooi genoeg geweest is. Mijn collega komt aan en die moet ook werk te doen hebben. Ik draai immers buiten het rooster om mee en dat moet er niet voor zorgen dat anderen geen werk hebben.
Ik ga zitten, doe een ademhalingsoefening en probeer rust te krijgen in mijn lijf en hoofd.
De tornado woedt voort. Allerlei gedachten en emoties komen omhoog. Van de simpele dingen als: Ik moet écht het bed verschonen en meerdere wassen draaien nu, ik moet écht stofzuigen en dweilen, ik moet écht de keuken aanpakken......tot de vele waarom's en vele open eindes die maar niet dicht willen.
Ik besluit een andere oefening te doen. Jawel, ik heb les gehad dus ik beschik over een aantal zienswijzen en oefeningen en ik pas ze ook toe. Maar het resultaat blijft uit. Wellicht iets voor de lange adem.
Ik probeer mijn tornado te lijf te gaan door dingen te labelen. Emoties, gedachten, gevoel. Wat is het allemaal. Mentaal zie ik een aantal dozen en ik stop daar de onderdelen van de tornado in.
Verdriet, bezorgdheid, onmacht, nietigheid, leegte, zoektocht naar bevestiging, ik benoem stuk voor stuk dat wat ik als begrijpelijke gedachten, gevoelens en emoties ervaar.
Maar er blijft genoeg over dat van zo diep komt dat ik niet eens over de woordenschat beschik om het een naam te geven.
En ik begin ook te steeds meer te denken over die dozen met labels. Waarom is dat verdriet? Waarom geven die dingen mij verdriet? Waarom heb ik alles verkeerd gedaan?
Bezorgdheid, waarom heb ik die nog steeds? Ik moet het niet hebben, waarom gaat dat niet uit mij?
Onmacht, die doos zit zo vol, waarom voel ik mij zo machteloos en nietig. Waarom heb ik het gevoel dat er niet geluisterd wordt?
Alle dozen vliegen open en de inhoudt komt drie keer zo hard die tornado in. Oefening mislukt. Ik kan niet labelen, naja niet goed.
Ik probeer het, maar hoe graag ik ook wil ik hou geen controle. Het is zo makkelijk te zeggen: het zijn maar gedachten. Ik wou dat ik dat kon, maar ergens is iets in mij die dat niet kan accepteren. Hoe graag ik ook wil.
Het is een van de reden dat de laatste weken de meditatie ook niet meer op mijn programma staat. Het werkt nu averechts. Het voedt juist de tornado,het remt hem niet af.
Ik begreep dat dat een veel voorkomend probleem is bij mensen in een soortgelijke situatie als ik. En hoe graag ik er ook in wil geloven, en dat ook echt wel doe. Hoeveel les ik ook gehad heb en hoe goed ik de theorie ook snap......de praktijk is gewoon dat meditatie en mindfulness gewoon simpelweg niet werken bij mij.
Ik was daar al voor gewaarschuwd, maar koppig als ik ben heb ik het toch geprobeerd. En ergens ben ik er ook trots op, ik sta er voor open en doe het ook. Maar tegelijk moet ik erkennen dat het voor nu geen oplossing is. Wellicht in een later stadium, voor nu heb ik meer aan gerichte hulp.
Want ik weet gewoon dat zo lang die tornado niet aangepakt wordt, alle andere dingen ook geen zin hebben. En volgens mij zijn ze met de verkeerde kant van mijn probleem begonnen.
Ze gaan er waarschijnlijk van uit dat ik hulp moet krijgen bij activiteiten vinden die ik leuk vindt en vanuit daar weer een leven kan opbouwen voor mezelf of zoiets.
Maar waar ik tegen aanloop is dat die tornado er juist voor zorgt dat ik niks meer leuk vind en me leeg voel. En de tornado is er altijd. Soms hard, soms op de achtergrond, maar nooit weg.
Er zijn genoeg momenten dat ik twijfel aan mijn eigen mentale toestand als die tornado weer op de voorgrond komt. Maar er is mij gezegd dat ik dat niet moet doen. Ik heb niks aan aandoeningen, het is gewoon dat mijn manier van denken mij opvreet.
En die moet dus anders, maar hoe praten over dagplanningen (het doen) en wandelen of rummicub (wederom het doen) in groepsverband mij daar in moet helpen is mij een raadsel.
De fluwelen handschoen mag wel eens uit, die heb ik voor mijzelf immers nooit gehad.
Het enige wat mij wel best veel helpt is wat ik nu doe. Gewoon zitten en typen en kijken hoe mijn gedachten letter voor letter op het beeldscherm verschijnen. En soms lees ik terug, soms niet. Maar altijd denk ik er bij......ja in het verwoorden zit het hele probleem niet in elk geval.
Maar waar die wel ligt?
Dus rustig zitten in de woonkamer, een kop koffie, een sigaret en de katten aaien.
Rust proberen te krijgen in dat steeds maar denken en puzzelstukjes proberen te leggen van alles wat in me zit. Ik moet het loslaten, maar dat lukt niet. Er zijn zoveel dingen niet afgesloten, zoveel vraagtekens en zoveel dingen die simpelweg niet rijmen dát ik ze niet kan loslaten.
En slijten doen ze al jaren niet, ik stop alles simpelweg weg ergens in mij en laat t daar. Probeer er niet aan te denken, want een plek hebben ze niet.
Maar die strategie werkt al tijden niet, ze blijven me achterna jagen.
Het werkt zo op me in dat ik soms de basis dingen gewoon vergeet. Ik merk dat mijn maag hard begint te knorren. Aha, trek. Hoe lang is het eigenlijk geleden dat ik gegeten heb? Volgens mij ben ik gister het avondmaal vergeten, toch? Hmmm, wat heb ik gisteren eigenlijk gegeten? Een bak yoghurt, een halve hamburger op het NPK (gedeeld met iemand), en een muesli reep. Niet echt een volwaardige dag eten dus. Ik besluit eens op de weegschaal te gaan staan, wordt die ook eens gebruikt. Die verteld mij dat ik 67 kilo weeg nu. Ergens is dat een prima gewicht, maar ik ben in een week van de 74 naar de 67 kilo gegaan. Dat is verre van gezond.
Bijwerkingen
Natuurlijk is het ook een bijwerking van de medicatie, maar niet dat het zo veel moet doen. Ik loop al weken met een chronisch droge bek en eetlust heb ik niet. Ik krijg geen hap door mijn keel ongeacht hoe hard de maag knort.Trouwens, waar die 7 kilo weggegaan is is mij een raadsel. Ik zie het niet echt af aan de omvang van mijn lijf.
Ik besluit maar met mijn ochtendritueel bezig te gaan. Probeer te eten maar ik moet echt aanzetten. Het lukt haast niet happen weg te krijgen. Daarna het stoma maar eens doen, hoe lang is het geleden dat ik de plak verschoond heb? Ik zou het ook niet weten, maar aan de huid te zien te lang. Her en der wondjes, dat moet ik maar eens aanpakken en dichtsmeren. Maar ik voel geen pijn, vind ik maar raar. Normaal bijt het best.
Na deze klus de kattenbak verschonen, zo zijn de katten en ik voorzien van schoon sanitair. Gelukkig doe ik de kattenbak wel elke dag.
Op naar de katten die ik verzorg, op de fiets.
Er is een beste tegenwind en ik merk dat ik veel meer inspanning nodig heb om mijn gebruikelijke tempo te halen. Met tegenzin geef ik toe en ga een tandje langzamer fietsen. Toch best wel iets wat ik normaal niet doe. Hoe meer tegenwind hoe harder ik er tegen in ga. Nu geef ik toe. Het is een klein stapje, maar wellicht een begin.
Na het voedden van de katten, door naar het werk. Wederom langzamer dan ik wil, fiets ik de stad door. En nog steeds woedt de tornado door mijn hoofd.
Mindfuss toepassen
Ik probeer een simpele mindfulness oefening toe te passen om de tornado te temmen. Kijken na dingen die ik zie al fietsende en ze in mijn hoofd benoemen. Een training die je moet leren meer in het "nu" te leven. Dus daar ga ik, boom, voetganger, duif, vijver. Ik benoem voor mijn hoofd alles. Maar het heeft geen effect. Ik denk aan wat de psycholoog zei:"Als je dingen benoemd die je ziet, leid je je hersenen af en stoppen ze met piekeren en denken". Ik vraag me af of dat voor iedereen klopt. Ik kan prima twee dingen tegelijk merk ik.Bij alles wat ik zie en benoem zit wel een herinnering. Hoe kan ik in het nu leven als er zoveel is van toen wat me maar blijft achtervolgen?
Retorische vragen waar ik niks mee kan.
Op het werk aangekomen begin ik maar met een bak koffie. En druk er een muesli reep in, met tegenzin.
Ik had beloofd het rustig aan te doen zodat mijn collega ook nog wat werk overhield. En zowaar lukt dat me. Na 2,5 uur werken merk ik dat ik ineens weer vlekken zie en duizelig wordt.
In mij komt een of andere bult energie die dat weg drukt. Geen tijd voor duizelig zijn, ik moet werken. Ik vecht er tegen en na een paar minuten merk ik dat ik weer vaste pootjes heb.
Ik ga verder met de werkzaamheden, dwing mezelf er toe. Ik weet dat het niet goed is.Maar ik kan niet anders. Niet nu, nu moet ik doen en niet toegeven aan die tornado.
We passeren het 3 uur punt en ik besluit dat het mooi genoeg geweest is. Mijn collega komt aan en die moet ook werk te doen hebben. Ik draai immers buiten het rooster om mee en dat moet er niet voor zorgen dat anderen geen werk hebben.
Labelen die gedachten en emoties!
Thuisgekomen begroet ik de luid miauwende katten. Een wonder dat de buren nog niet geklaagd hebben.Ik ga zitten, doe een ademhalingsoefening en probeer rust te krijgen in mijn lijf en hoofd.
De tornado woedt voort. Allerlei gedachten en emoties komen omhoog. Van de simpele dingen als: Ik moet écht het bed verschonen en meerdere wassen draaien nu, ik moet écht stofzuigen en dweilen, ik moet écht de keuken aanpakken......tot de vele waarom's en vele open eindes die maar niet dicht willen.
Ik besluit een andere oefening te doen. Jawel, ik heb les gehad dus ik beschik over een aantal zienswijzen en oefeningen en ik pas ze ook toe. Maar het resultaat blijft uit. Wellicht iets voor de lange adem.
Ik probeer mijn tornado te lijf te gaan door dingen te labelen. Emoties, gedachten, gevoel. Wat is het allemaal. Mentaal zie ik een aantal dozen en ik stop daar de onderdelen van de tornado in.
Verdriet, bezorgdheid, onmacht, nietigheid, leegte, zoektocht naar bevestiging, ik benoem stuk voor stuk dat wat ik als begrijpelijke gedachten, gevoelens en emoties ervaar.
Maar er blijft genoeg over dat van zo diep komt dat ik niet eens over de woordenschat beschik om het een naam te geven.
En ik begin ook te steeds meer te denken over die dozen met labels. Waarom is dat verdriet? Waarom geven die dingen mij verdriet? Waarom heb ik alles verkeerd gedaan?
Bezorgdheid, waarom heb ik die nog steeds? Ik moet het niet hebben, waarom gaat dat niet uit mij?
Onmacht, die doos zit zo vol, waarom voel ik mij zo machteloos en nietig. Waarom heb ik het gevoel dat er niet geluisterd wordt?
Alle dozen vliegen open en de inhoudt komt drie keer zo hard die tornado in. Oefening mislukt. Ik kan niet labelen, naja niet goed.
Ik probeer het, maar hoe graag ik ook wil ik hou geen controle. Het is zo makkelijk te zeggen: het zijn maar gedachten. Ik wou dat ik dat kon, maar ergens is iets in mij die dat niet kan accepteren. Hoe graag ik ook wil.
Het is een van de reden dat de laatste weken de meditatie ook niet meer op mijn programma staat. Het werkt nu averechts. Het voedt juist de tornado,het remt hem niet af.
Ik begreep dat dat een veel voorkomend probleem is bij mensen in een soortgelijke situatie als ik. En hoe graag ik er ook in wil geloven, en dat ook echt wel doe. Hoeveel les ik ook gehad heb en hoe goed ik de theorie ook snap......de praktijk is gewoon dat meditatie en mindfulness gewoon simpelweg niet werken bij mij.
Ik was daar al voor gewaarschuwd, maar koppig als ik ben heb ik het toch geprobeerd. En ergens ben ik er ook trots op, ik sta er voor open en doe het ook. Maar tegelijk moet ik erkennen dat het voor nu geen oplossing is. Wellicht in een later stadium, voor nu heb ik meer aan gerichte hulp.
De hulpverlening
En daar gaan we dan weer. Over de hulpverlening. Morgen een gesprek met mijn coach dus. En daar ga ik dit ook allemaal aangeven, en ook dat ik graag mijn diagnose en plan van aanpak wil bespreken.Want ik weet gewoon dat zo lang die tornado niet aangepakt wordt, alle andere dingen ook geen zin hebben. En volgens mij zijn ze met de verkeerde kant van mijn probleem begonnen.
Ze gaan er waarschijnlijk van uit dat ik hulp moet krijgen bij activiteiten vinden die ik leuk vindt en vanuit daar weer een leven kan opbouwen voor mezelf of zoiets.
Maar waar ik tegen aanloop is dat die tornado er juist voor zorgt dat ik niks meer leuk vind en me leeg voel. En de tornado is er altijd. Soms hard, soms op de achtergrond, maar nooit weg.
Er zijn genoeg momenten dat ik twijfel aan mijn eigen mentale toestand als die tornado weer op de voorgrond komt. Maar er is mij gezegd dat ik dat niet moet doen. Ik heb niks aan aandoeningen, het is gewoon dat mijn manier van denken mij opvreet.
En die moet dus anders, maar hoe praten over dagplanningen (het doen) en wandelen of rummicub (wederom het doen) in groepsverband mij daar in moet helpen is mij een raadsel.
De fluwelen handschoen mag wel eens uit, die heb ik voor mijzelf immers nooit gehad.
Het enige wat mij wel best veel helpt is wat ik nu doe. Gewoon zitten en typen en kijken hoe mijn gedachten letter voor letter op het beeldscherm verschijnen. En soms lees ik terug, soms niet. Maar altijd denk ik er bij......ja in het verwoorden zit het hele probleem niet in elk geval.
Maar waar die wel ligt?
Reacties
Een reactie posten