Achterstallig onderhoud
Leren luisteren naar je lichaam, het klinkt heel simpel, maar het is het niet.
Voor mij in elk geval niet.
Maar ik leer toe te geven nu, en ik merk ook dat rust mijn lijf goed doet. En rust heeft het ook nodig ook. Iets wat ik schoorvoetend begin te erkennen. Maar rust is meer dan stilzitten en niks doen natuurlijk, rust is balans.
Ik merk dat ik de laatste tijd veel langer slaap dan ik ooit gedaan heb. Ik merk ook dat mijn lichaam en geest daar veel beter op reageert. Okay het is nog een "chemisch ondersteunde slaap" maar toch, ik merk dat ik me allemaal veel makkelijker overgeef aan het principe van slapen.
En nu ik meer rust neem, leer ik ook meer van de rust te genieten. Ik moet van mezelf steeds minder, waardoor ik eigenlijk veel meer doe. Klinkt raar hé, maar is wel zo.
Kijk, ik kan nu dus gewoon een hele dag rust nemen, zonder schuldgevoel. Ik schrijf wat, ik teken wat, ik leef me wat creatief uit. Wat lezen, wat met de katten spelen. Ik heb die drang tot doen wat onder controle. Ik loop niet steeds van het ene naar het andere met een doelloos en leeg gevoel.
Eigenlijk vermaak ik mezelf wel prima en ik zie het ook niet meer als nutteloos.
De bank is de laatste tijd nog nooit zoveel gebruikt, zelfs de tv staat wel eens aan!
Zo merk ik dat de kramp in mijn littekenweefsel weer opspeelt. Dat is een erg onprettig gevoel, en waar ik normaal mezelf plat gooide met ontstekingsremmers en koortsremmers om maar door te kunnen gaan, waar ik normaal een stap harder liep en het lichaam zo uitputte dat het geen energie had om er aandacht aan te besteden..... Doe ik nu dus helemaal niks.
Ik geef het tijd, ik belast mezelf niet meer tot ver over de grens. En ik merk dat dat veel beter werkt dan welke chemobom die ik ooit geprobeerd heb.
Ik luister nu naar mn lijf wat zegt: "Hey, dit is de grens, nu moet je inhouden en dan komt het straks wel weer goed".
Het is gewoon achterstallig onderhoud. Naast jezelf volledig mentaal negeren, ook je lichaam negeren. Vinden dat ik "moet", niet kunnen en willen toegeven aan je lijf en maar doorgaan.
Uiteindelijk betaal je een keer de prijs.
Nu zegt mijn lijf gewoon: "Nu je toch rust neem, ben ik ook aan de beurt!". En laat die kleine pijntjes dan maar komen. Geef ze dan maar tijd, dan kunnen ze eens een keer goed genezen en kan ik er op een later moment weer goed tegenaan. En dan is het daarna ook de kunst om die rust weer te vinden.
De balans tussen fysiek bezig en opladen.
Ik wéét ook gewoon dat ik het kan, ik heb het een half jaar gedaan en dat werkte best goed. Waarom kan ik het in mn eentje dan niet? Das toch onzin? En dat is het eigenlijk ook.
En het is helemaal geen "leeg" bestaan als je meer rust neemt voor jezelf. Ik doe dat toch voor mij? Wat is daar "leeg" aan.
Ik wil maar doen en doen, en soms kan dat gewoon even niet.
Wat is daar mis mee? Ik ben gewoon een normaal mens hoor en ik kan prima alles doen, maar ook ik heb mijn grenzen.
En wie kan er op regelmaat 6 nachtdiensten achter elkaar draaien en dan denken maar door te kunnen? Ook een normaal mens kan dat maar zo lang volhouden, ik ook.
Het is geen falen, het is geen zwakte en het is niet erg.
Het betekend ook niet dat ik de hele dag op de bank hang. Ik kan prima 5 a 6 dagen in de week knallen, maar ik moet er gewoon wel even 1 dag rust bij hebben.
En hebben we dat allemaal niet?
En ja, ik weet ook dat ik in de toekomst met enige regelmaat over mijn fysieke grens heen ga. Naast dat dat de aard van het beestje is, is het ook gewoon iets wat er nou eenmaal bij hoort. Zo ongeveer iedereen die ik ken met een stoma en darmaandoening heeft dat.
Soms willen we nou gewoon eenmaal meer dan het lijf aan kan, laat ons dat ook gewoon doen!
We weten dat we een keer de prijs betalen, we weten dat het een dag rust extra kost en we weten allemaal dat het niet gezond is om dat iedere dag te doen.
Maar tegelijk voelt het wél even lekker om het te doen. Om even over die grens te gaan, ook al is het maar een halve dag.
En als we die grens niet opzoeken zullen we nooit weten waar hij ligt, of hoe er mee om te gaan.
Maar zo ver over de grens gaan als ik de laatste 8 jaar gegaan ben, dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Ik merk dat ik mentaal meer aan kan, en zelfs ook fysiek meer. Ja dat klinkt raar van iemand die de laatste tijd maar 20 uur per week werkt.
Maar na die 20 uur ben ik niet "op". Ik heb nog rest energie en kan die gebruiken voor mezelf. Ik hoef geen roofbouw meer te plegen en dan na een paar week gigantisch crashen en zelfs dan niet toe te geven aan mn lijf.
Ik zie mezelf ook niet als lui, of doelloos, ik leer steeds meer dat dat de verkeerde invalshoek is.
Ik merk dat tijd anders verloopt voor me, uren lijken geen dagen te duren. Ik merk dat hoe meer rust ik mijn lijf geef, hoe meer ik van mijn lijf kan verwachten.
En nu moeten eerst al die "kleine pijntjes" er even uit.
Ik merk het aan mijn huid, mijn spijsvertering, hoe mijn stoma loopt. De volledige batterij is leeg. Die moet eerst weer vol, en dat begin is er..
Even niet meer denken van "rustig anders komt het straks niet goed".
Nee soms wil een dag meer dan maximaal gaan, soms "moet" dat gewoon even. En die dag er na als je dan kapot bent, denk je "Zo! die nemen ze me niet meer af, ik ben zo af als een gieter nu, maar fuck it, het was het waard!".
Dat is de goede pijn, en ik denk dat iedere chronisch zieke dat wel herkent. Soms wil je gewoon even dat stapje meer zetten.
Soms moet je de balans ook even verstoren, juist om hem daarna weer te vinden.
En ja, dat is fokking awesome!
Voor mij in elk geval niet.
Maar ik leer toe te geven nu, en ik merk ook dat rust mijn lijf goed doet. En rust heeft het ook nodig ook. Iets wat ik schoorvoetend begin te erkennen. Maar rust is meer dan stilzitten en niks doen natuurlijk, rust is balans.
Ik merk dat ik de laatste tijd veel langer slaap dan ik ooit gedaan heb. Ik merk ook dat mijn lichaam en geest daar veel beter op reageert. Okay het is nog een "chemisch ondersteunde slaap" maar toch, ik merk dat ik me allemaal veel makkelijker overgeef aan het principe van slapen.
En nu ik meer rust neem, leer ik ook meer van de rust te genieten. Ik moet van mezelf steeds minder, waardoor ik eigenlijk veel meer doe. Klinkt raar hé, maar is wel zo.
Kijk, ik kan nu dus gewoon een hele dag rust nemen, zonder schuldgevoel. Ik schrijf wat, ik teken wat, ik leef me wat creatief uit. Wat lezen, wat met de katten spelen. Ik heb die drang tot doen wat onder controle. Ik loop niet steeds van het ene naar het andere met een doelloos en leeg gevoel.
Eigenlijk vermaak ik mezelf wel prima en ik zie het ook niet meer als nutteloos.
De bank is de laatste tijd nog nooit zoveel gebruikt, zelfs de tv staat wel eens aan!
Onderhoud in uitvoering
En hoe meer rust ik neem, hoe meer ik merk dat mijn lijf tot rust komt. En er komt ineens ook ruimte voor "de kleine pijntjes" waar ik normaal mezelf keihard doorheen druk.Zo merk ik dat de kramp in mijn littekenweefsel weer opspeelt. Dat is een erg onprettig gevoel, en waar ik normaal mezelf plat gooide met ontstekingsremmers en koortsremmers om maar door te kunnen gaan, waar ik normaal een stap harder liep en het lichaam zo uitputte dat het geen energie had om er aandacht aan te besteden..... Doe ik nu dus helemaal niks.
Ik geef het tijd, ik belast mezelf niet meer tot ver over de grens. En ik merk dat dat veel beter werkt dan welke chemobom die ik ooit geprobeerd heb.
Ik luister nu naar mn lijf wat zegt: "Hey, dit is de grens, nu moet je inhouden en dan komt het straks wel weer goed".
Het is gewoon achterstallig onderhoud. Naast jezelf volledig mentaal negeren, ook je lichaam negeren. Vinden dat ik "moet", niet kunnen en willen toegeven aan je lijf en maar doorgaan.
Uiteindelijk betaal je een keer de prijs.
Nu zegt mijn lijf gewoon: "Nu je toch rust neem, ben ik ook aan de beurt!". En laat die kleine pijntjes dan maar komen. Geef ze dan maar tijd, dan kunnen ze eens een keer goed genezen en kan ik er op een later moment weer goed tegenaan. En dan is het daarna ook de kunst om die rust weer te vinden.
De balans tussen fysiek bezig en opladen.
Ik wéét ook gewoon dat ik het kan, ik heb het een half jaar gedaan en dat werkte best goed. Waarom kan ik het in mn eentje dan niet? Das toch onzin? En dat is het eigenlijk ook.
En het is helemaal geen "leeg" bestaan als je meer rust neemt voor jezelf. Ik doe dat toch voor mij? Wat is daar "leeg" aan.
Niet het standaard lijf, niet de standaard aanpak, toch dezelfde resultaten
En het is ook gewoon tijd voor mij om te erkennen dat ik niet het standaard lijf heb. Ik erken het mentaal wel, ik heb namelijk geen enkel probleem met mijn stoma, poliepen en tumoren. Maar precies op dit punt ben ik weer tegenovergesteld, ik erken het fysiek nog niet.Ik wil maar doen en doen, en soms kan dat gewoon even niet.
Wat is daar mis mee? Ik ben gewoon een normaal mens hoor en ik kan prima alles doen, maar ook ik heb mijn grenzen.
En wie kan er op regelmaat 6 nachtdiensten achter elkaar draaien en dan denken maar door te kunnen? Ook een normaal mens kan dat maar zo lang volhouden, ik ook.
Het is geen falen, het is geen zwakte en het is niet erg.
Het betekend ook niet dat ik de hele dag op de bank hang. Ik kan prima 5 a 6 dagen in de week knallen, maar ik moet er gewoon wel even 1 dag rust bij hebben.
En hebben we dat allemaal niet?
En ja, ik weet ook dat ik in de toekomst met enige regelmaat over mijn fysieke grens heen ga. Naast dat dat de aard van het beestje is, is het ook gewoon iets wat er nou eenmaal bij hoort. Zo ongeveer iedereen die ik ken met een stoma en darmaandoening heeft dat.
Soms willen we nou gewoon eenmaal meer dan het lijf aan kan, laat ons dat ook gewoon doen!
We weten dat we een keer de prijs betalen, we weten dat het een dag rust extra kost en we weten allemaal dat het niet gezond is om dat iedere dag te doen.
Maar tegelijk voelt het wél even lekker om het te doen. Om even over die grens te gaan, ook al is het maar een halve dag.
En als we die grens niet opzoeken zullen we nooit weten waar hij ligt, of hoe er mee om te gaan.
Maar zo ver over de grens gaan als ik de laatste 8 jaar gegaan ben, dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Geven en nemen
En daar komt het eeuwige geven en nemen weer kijken. Ik merk dat hoe meer rust ik mijn lijf geef, hoe meer rust mijn lijf mijn hoofd geeft. Wisselwerking lichaam en geest hé.Ik merk dat ik mentaal meer aan kan, en zelfs ook fysiek meer. Ja dat klinkt raar van iemand die de laatste tijd maar 20 uur per week werkt.
Maar na die 20 uur ben ik niet "op". Ik heb nog rest energie en kan die gebruiken voor mezelf. Ik hoef geen roofbouw meer te plegen en dan na een paar week gigantisch crashen en zelfs dan niet toe te geven aan mn lijf.
Ik zie mezelf ook niet als lui, of doelloos, ik leer steeds meer dat dat de verkeerde invalshoek is.
Ik merk dat tijd anders verloopt voor me, uren lijken geen dagen te duren. Ik merk dat hoe meer rust ik mijn lijf geef, hoe meer ik van mijn lijf kan verwachten.
En nu moeten eerst al die "kleine pijntjes" er even uit.
Ik merk het aan mijn huid, mijn spijsvertering, hoe mijn stoma loopt. De volledige batterij is leeg. Die moet eerst weer vol, en dat begin is er..
De goede pijn
En het betekend ook niet dat ik voor de rest van mijn leven een "couch potato" wordt. Soms moet je gewoon even door die grens, puur omdat het ook wel fijn is.Even niet meer denken van "rustig anders komt het straks niet goed".
Nee soms wil een dag meer dan maximaal gaan, soms "moet" dat gewoon even. En die dag er na als je dan kapot bent, denk je "Zo! die nemen ze me niet meer af, ik ben zo af als een gieter nu, maar fuck it, het was het waard!".
Dat is de goede pijn, en ik denk dat iedere chronisch zieke dat wel herkent. Soms wil je gewoon even dat stapje meer zetten.
Soms moet je de balans ook even verstoren, juist om hem daarna weer te vinden.
En ja, dat is fokking awesome!
Reacties
Een reactie posten