Werkmeester

Toen ik een jaar of 25 was, was ik naast mijn baan bij de pomp, werkmeester.
Dat klinkt heel wat hé, maar het valt mee.

Een werkmeester is iemand die zorgt dat de uitvoering van taakstraffen goed verloopt. Ik werkte voor een bedrijf dat begeleiding deed op allerlei maatschappelijke vlakken, en dat bedrijf werd weer ingehuurd door de Raad van de Kinderbescherming voor het uitvoeren van taakstraffen voor minderjarigen.

Ik werkte dus alleen met minderjarigen.

Een raar bedrijf

Ik kwam via een vriend bij dat bedrijf terecht. Hij kwam er ook weer via via. Voornamelijk omdat hij scouting ervaring had in leidinggeven en daar waren ze naar op zoek. Mensen die met jongeren konden werken en daar ervaring mee hadden.

Ik heb ook nooit echt gesolliciteerd. Ik dacht dat ik het ging doen, maar dat pakte anders uit. Ik hasd een informatief gesprek met een van de managers daar, en zou daarna kijken of ik zou solliciteren.

Zij dachten er anders over, ze hadden al een klus voor me en een contract. Per direct aangenomen zeg maar.

Het hele bedrijf deed wel raar aan, het pand was een onderverhuurd bouwval, er waren geen echte richtlijnen, alles was op zijn zachtst gezegd nogal vaag.

Mijn eerste klus was een groep taakgestrafte jongeren te begeleiden bij een herberg vlakbij Roden. We moesten werk in het bos doen. Dode bomen wegslopen, takkenbossen weghalen, en meer van dat soort gedoe wat ik al vaak deed met scouting.

Ik had nul voorbereiding, nul informatie en niemand om op terug te vallen en de jongeren waren een week lang mijn verantwoordelijkheid.

Ik had alleen een contactpersoon van de Raad van de Kinderbescherming waaraan ik aan het einde moest rapporteren.

Dus ik maakte er maar het beste van en pakte de groep aan alsof ze een groep explorers waren bij scouting.

Leg ze uit wat ze moeten doen, geef ze verantwoordelijkheden en leer ze initiatief nemen. Ik hoefde ze immers niet te straffen of over ze te oordelen, dat had "het systeem" al gedaan.

Resultaat: binnen een week de klus klaar, een hechte groep jongeren die ineens zagen dat ze zelf echt wel potentieel hadden en dat de wereld niet altijd slecht was.

Laatst kwam ik er nog een tegen bij de pomp, hij herkende me en vertelde me dat hij nog steeds blij was met die week en daar heel veel geleerd had over zichzelf. Dat deed mij goed.

Toen werd het raar

Daarna kreeg ik te horen dat ik een locatie ging beheren. Locatie is een groot woord voor een verdieping boven een bakkerij waar ik op de maandag en dinsdag ineens als trajectbegeleider ging werken.
Reintergratiewerk.
Ik moest een groep langdurig werklozen begeleiden bij geestdodend en niets zeggend administratief werk wat geen nut had. Letterlijk.
Wederom geen uitleg vooraf, geen plan van aanpak, en gewoon maar het beste er van maken.

Daar zit je dan. En langdurig werkloos.....deze mensen wilden gewoon niet werken en waren niet te beroerd dat zelf ook te zeggen. Doe mij maar een uitkering.
Niet dat ze "slecht" waren hoor, met sommigen kon ik goed opschieten.
Maar zowel zij als ik zag het nut van het hele project niet in.

Hun thuisgemeente achteraf ook niet, want het bleek dat zoiets meer geld zou kosten dan die mensen tot hun 65e in de bijstand houden, en de kans op succes was nul met de aanpak van het bedrijf waar ik werkzaam voor was.

Het bedrijf was namelijk uit op geld. Zo simpel was het. Nu is PGB een hot item, omdat er veel mee gefraudeerd werd. Ik snap dat, ik heb voor een bedrijf gewerkt wat zich inlulde op allerlei projecten en zaken, en vervolgens het geld opslokte en aan projecten gewoon volledig slechte dingen leverde en zijn cliënten meer afbrak dan hielp.

Op de dinsdag kreeg ik er ineens een ander project bij. De fietsenwerkplaats.
Een groep jongeren, een volledig niet kloppende mix van taakgestraften en kinderen die om wat voor reden niet deel monden nemen aan onderwijs maar wel leerplichtig waren (ADHD, thuissituatie, noem het maar op). Al die jongeren zouden best kunnen slagen in dingen als 1 op 1 begeleiding de optie was, daar werd ook voor betaald. Maar ze kregen het niet.

Als ik na een dag de werkplaats heel had was het een goede dag zeg maar, het was meer overleven voor ze, en aan nut was er niks. Het was erg om dit aan te zien af en toe want het draaide allemaal om nutteloosheid, er heeft nog nooit een fiets die werkplaats verlaten.
Maar op papier leek het prachtig, en het bedrijf nam de ene na de andere klus aan.

Ontslag indienen

De werksfeer werd er niet beter op, een enorm hoge ziektegraad van het personeel, waardoor ik soms 2 projecten per dag begeleide, of de enige op de locatie was die alles moest begeleiden.

Nieuwe werknemers gingen sneller dan ze kwamen, de meesten waren binnen een dag al uitgekeken.

En achter de schermen draaide alles om geld.

Het is tot nu toe de enige keer in mijn leven dat ik mijn ontslag ingediend heb. Ik dien altijd mijn contract uit en maak altijd mijn klus af. Eergevoel.

Maar dit trok ik niet, dit ging zo in tegen alles waar ikzelf voor sta en wat ik in dat werk wilde bereiken.

Maar het was mineur op mineur, klap op klap. Nergens begeleiding, alleen maar mooie praatjes en niet leveren, dat ik gewoon knettergek werd van alles.

Ik wilde wat betekenen voor mijn groepen, maar ook ik werd langzaam onderdeel van die wereld die maar tegen ze bleek te zijn en werd, ondanks dat ik me uit alle macht verzette, onderdeel van het probleem en niet de oplossing.

Het was een goede beslissing om mijn ontslag in te dienen, ik heb het eigenlijk te laat gedaan, en het werken daar heeft mij persoonlijk meer kwaad dan goed gedaan.

Les geleerd zeg maar.

En het bedrijf? Dat ging niet zo heel lang na mijn ontslag failliet. Toen kwam de PGB discussie op en werd er ook gekeken naar resultaten.

Tsja en als die er niet zijn.......