Een reminder

Drie vijgen.

Dat is alles wat er nodig geweest is om mijn darmen even goed van de leg te laten raken.

Niet dat ik nooit eerder vijgen heb gegeten, sterker nog ik eet ze eigenlijk erg graag want ik vind ze heerlijk! Maar het zijn wel "taaie vezelbommetjes" en staan voor veel mensen met een stoma erg hoog bovenaan de "Niet eten" lijst.
Maar ik heb het wel vaker gezegd, het lijk wel alsof ik een uitzondering ben op die lijst. Mijn spijsvertering heeft met niks moeite.

Tot laatst, afgelopen zondag.

Ik at drie vijgen en binnen 2,5 uur had ik al door dat het foute boel was. Krampen, braken, alles ging in de alarm stand daarbinnen. Het zat vast.
Heel af en toe heb ik nog wel eens een lichte verstopping, maar die gaat vanzelf los en geeft helemaal niet zoveel ellende. Dit was iets totaal anders.
Laxeermiddel, een hete douche en een paar keer een warmwaterklysma direct in het stoma en stukje voor beetje kwam er wat los.
Fijn!

De maandag gewoon met mijn beste vriend afgesproken, allemaal prima. Ik had wel wat zeurend gevoel van binnen en spierpijn en kramp, maar dat is normaal na zoiets dus ik zocht er niks achter.

Honey, I'm back!

Dinsdag ook gewoon naar het werk gegaan. Ik voelde het nog steeds erg goed, maar tegelijk weet ik ook wel dat het er soms gewoon bij hoort.

Na een paar uur werken echter, merkte ik dat ik steeds heftigere krampen kreeg. De boel van binnen werkte weer niet mee.

Ik heb de dienst wel uitgezeten (letterlijk), maar voor de dagen er op toch de handdoek in de ring gegooid. Dit moest even grondig aangepakt worden.

Mijn darm zat nog steeds vol met eten, alleen het kwam er niet uit, vocht kwam er wel uit dus de darm zelf deed zijn werk wel, alleen er zaten gewoon meerdere proppen in.

Dat werd een laxeerkuur.

Twee dagen lang veel laxeermiddel en nog meer vocht, je verliest heel wat in zo'n kuur.

Ik moet zeggen dat het echt een hele tijd geleden is dat het zo opspeelde, ik was al bijna vergeten hoe het voelt als het zo heftig binnenkomt.

Pas donderdagavond kwam het eerste teken van herstel. Na 5 dagen geen fatsoenlijke productie in het stoma, zag het er eindelijk weer redelijk uit. Alleen dan krijg je als kadootje de krampen van een darm die weer op gang komt.

Het bleken dagen dat ik geen enkele energie maar had om wat dan ook te doen,  een beetje balanceren tussen vaatdoek en darmkramp.

Toch ben ik iemand die geluk heeft gehad

En nu loopt alles weer redelijk van binnen. Ik heb er alle vertrouwen in dat het ook goed komt. Ja het was kut, en vijgen eet ik nooit meer, maar het had veel slechter kunnen aflopen weet ik ook.

Die extra kilo's die ik heb op aanraden van de medici hebben me veel goeds gedaan nu, al ben ik heel eerlijk, ik haat die extra kilo's nog steeds, maar ik kan er prima mee hoor, zeker nu ik aan den lijve heb ondervonden wat ze kunnen doen.

Als ik terug denk aan de tijd dat ik veel lichter was en dit soort dingen had (4 jaar terug) dan was het een wereld van verschil toen kon ik écht niks als het voorkwam.

En wat ik me ook donders goed realiseer: 

Ik ben iemand die geluk heeft gehad met zijn stoma. En nu komt dat zeker bovendrijven.

Kijk dat ik hem heb is natuurlijk niet een teken van supergoede gezondheid. Maar hij is er nou eenmaal, heeft mijn leven gered en me mijn leven weer terug gegeven.

En qua gezondheid doe ik zeker niet onder voor welke willekeurige ander, op de incidenten met mijn stoma na dan.

En dat is het ook, een incident.

De laatste keer dat het mis ging op deze schaal is heel lang geleden. Over het algemeen kan ik doen en laten wat ik wil en heb ik elke dag wel energie om te leven zoals ik het wil. 

En daar ben ik heel dankbaar voor.

Er zijn namelijk ook genoeg mensen met een stoma voor wie dit GEEN incident is. Die dag in dag uit worstelen met energiegebrek, krampen, pijn, een spijsvertering die niet meewerkt en al die nare dingen waar ik in 5 dagen van af was en die 5 dagen waren absoluut niet leuk.

Ik ken mensen die dit niet 5 dagen hebben, maar elke dag.

Ik zeg ook vaak genoeg als iemand mij verteld dat ik een vechter ben met hoe ik er mee om ga: Nee ik ben geen vechter, het gaat mij natuurlijk af en mijn lijf werkt grotendeels mee op wat kleine dingetjes na. Ik hoef helemaal niet te vechten dus noem mij geen vechter.

De mensen die dit soort dingen op bijna dagelijkse basis meemaken, die zijn vechters, die geven niet op en laten zich niet klein krijgen door een niet meewerkend lijf.

En na deze korte periode is mij dat weer eens heel duidelijk geworden. 

En ik heb een diep respect voor die mensen, en deze dagen was dat weer een pittige reminder voor mezelf.

En voor alle mensen met Cröhn, CU en alle aanverwante vormen daarvan die er voor zorgen dat dit grotendeels dagelijkse kost voor je is: Jullie zijn toppers, respect en liefde voor jullie!