Hoofd er niet bij

De laatste twee weken is mijn hoofd er niet echt bij.
Iets wat mij niet vaak overkomt, maar nu is het echt af en toe even "focus!!" tegen mezelf schreeuwen.

Het is ook niet zonder reden hoor, er is eigenlijk een hele duidelijke reden.

Ik ben al een hele tijd bezig om te stoppen met escilatopram. Dat is een antidepressiva die ik ten tijde van mijn burnout voorgeschreven heb gekregen.

Ik was eigenlijk tegen het gebruik er van, maar wie a zegt moet ook b zeggen dus, trots aan de kant en slikken dat spul.
Nou heb ik maar een lage dosering gekregen, en ik heb er nooit last van gehad, maar ook nooit het gevoel gehad dat het ook echt hielp (of een bevestiging gekregen dat het hielp)

Maar aangezien ik al ruim anderhalf jaar genezen ben, vond ik het tijd om die laatste stap ook te doen. Klaar met die rommel

Poging drie

En zoals al eens eerder gemeld, dat valt me zwaar. Vele malen zwaarder dan er af te komen. Ik heb het 1 keer geprobeerd op mijn befaamde botte bijl manier, namelijk in 1x er af en gewoon niet meer nemen. Ben nog nooit zo ziek geweest.

De tweede keer was wel met begeleiding van de huisarts, alleen hadden we beiden ingezet op een versnelde afbouw. Dat bleek mijn lijf niet te trekken.

Ik merk dat ik er lichamelijk best afhankelijk van ben, zweten, koorts, het gevoel dat je huid electrisch geladen is, het kwam allemaal tegelijk.

En nu zit ik in fase 2 van poging 3.

De hele langzame afbouw. Ik zit al tijden op een halve dosering, en daar had ik helemaal geen last meer van.

En sinds twee weken zit ik op de helft van de helft. 2,5mg Escilatopram, en dat is eigenlijk zo weinig dat het te verwaarlozen is.

Maar het is toch net genoeg om de hele cold turkey een beetje tegen te gaan.

Een beetje, maar niet elke dag

Alleen dat beetje helpt nog niet elke dag.

En nu de lichamelijke afbouwklachten, gelukkig, niet heel erg meer meespelen, merk ik wel dat het toch wat met mijn hoofd doet.

Dat laatste beetje afbouwen kon ik mij wel eens raar op verkeken hebben merk ik.

Wat mij het meeste raakt is dat ik het gevoel heb af en toe "weg te vallen" in mijn hoofd. Dat je echt een soort van wakker schrikt en beseft dat je ook nog op de wereld bent.

Maar ook andere dingen spelen mee die wel eens tot practisch ongemak kunnen zorgen.

Zo ben ik de laatste tijd van alles en nog wat kwijt in huis. Kleding, kookdingen, afstandbedieningen, gewoon de raarste dingen.

En ik vind spullen terug op de raarste plekken in huis en kan me niet bewust herinneren dat ik het daar opgeborgen heb.

Natuurlijk ben ik wel diegene geweest, want de katten doen zoiets niet.

Ik vond vanmorgen weer het glas water dat ik altijd naast mijn bed heb staan keurig leeg in de keuken terug.

Het enige wat ik zeker weet is dat toen ik ging slapen, het glas nog halfvol naast mijn bed stond.

En meer van dat soort dingetjes waarbij ik mezelf wel eens afvraag hoe het nou komt.

Vandaag op mijn werk ook zoiets.

Ik was in de volledige overtuiging dat mijn dag er op zat. Nam afscheid van mn collega die me wel wat vreemd aankeek, maar zoiets had van "het zal best".

Ik ga boodschappen doen en realiseer me dat het kwart na twaalf is. Ik denk nog, dat kán helemaal niet, ik ben om 13:00 uur gestopt met werken!

Nee Ard, je bent om 12 uur gestopt met werken en had de heilige overtuiging dat het 13:00 uur was.

Dat is me nog nooit overkomen!

Hoofd speelt spelletjes

Dus ik probeer me er nu bij neer te leggen dat de komende 3 weken mijn hoofd spelletjes met mij speelt. Dat ik er ook niet echt iets aan kan doen, maar dat het iets is waar ik doorheen moet.

En dat is het ook, het is me allemaal verteld dat dit kan gebeuren en er bij hoort.

Maar ja, ik dacht dat het allemaal wat overtroffen was. Ik heb immers wel voor hetere vuren gestaan met dat lijf van mij.

Maar toch, ik heb me lelijk verkeken op wat die kleine witte pilletjes, die technisch gezien niet eens een heel groot effect op mij moeten hebben, met me doen.

Zouden ze dan stiekem toch ook iets goeds gedaan hebben die periode dat ik ze voorgeschreven kreeg?

Laat ik het maar het voordeel van de twijfel geven.

Ik hoop in elk geval de komende 3 weken weer wat meer grip op dat koppie van me te kunnen krijgen, en tot die tijd, naja weet ik gewoon dat er af en toe wat raars kan gebeuren.