Als er eindelijk geluisterd wordt

Afgelopen donderdag had ik een afspraak in het UMCG met de chirurg die mij geopereerd heeft 9 jaar geleden.
Het ging over de ongemakken die ik ondervind in mijn lichaam, niet elke dag hoor, maar zeker vaak genoeg om me te belemmeren in  mijn doen en laten als het opspeelt.

En het is niet de eerste keer dat ik dit aangeef, maar alle andere keren had ik niet het gevoel dat er geluisterd werd. Of dat ik bij de juiste afdeling terecht kwam. Het kwam bij MDL terecht en die steken een scope in het probleemgebied, zien niks ernstigs in de vorm van tumoren of poliepen, alleen wat ontstekingen en that's it. Probleem kan niet daar vandaan komen, we zien niets dus er is niks, einde verhaal uw klachten zijn niet zichtbaar dus zullen ze wel niet bestaan.

Niks erger dan niet gehoord worden

En dat is een mokerslag, ik neem al niet snel contact op, ik voel me nogal snel een zeur namelijk. Ik weet ook wel dat er van alles in mijn lijf veranderd is en dat er een ziekte in zit en er her en der wat geopereerd is dus geen wonder dat er zo nu en dan dingen niet helemaal gaan zoals de bedoeling is.

Maar dat betekend niet dat ik me er zo maar bij neer moet leggen toch? Het minste wat er gebeurd kan worden is dat er geluisterd wordt. En dat is iets wat ik miste.

En persoonlijk vind ik dat heel erg naar, niks geeft mij een slechter gevoel dan dat er niet geluisterd wordt. Ik hoef niet gelijk een oplossing, ik hoef geen staande ovatie en er hoeft zelfs niet eens iets gelijk te gebeuren.

Het enige wat ik graag wil is dat er geluisterd wordt en dat ik gerespecteerd word, immers ik behandel de ander ook met respect, zou fijn zijn als dat andersom ook gedaan wordt.

Ik ben iemand die er best mee kan zitten als er iemand anders is, vooral iemand die je vertrouwd, die niet luistert als ik praat over mijn gevoel. Geen erkenning voor hoe ik voel, zeker over dingen die ik gedeeld heb met een ander, en in plaats daarvan gewoon terugkrijgen "Nee dat is niet zo, het is zoals ik het zien en zeg en dat moet jij ook zo zien en doen", dat komt heel hard aan en doet mij ook heel veel pijn. En laat me twijfelen aan alles wat er gebeurd is en aan mezelf.

Zie ik het dan verkeerd? Heb ik echt niet genoeg gedaan? Ben ik degene die alles fout deed? Is alles wat ik gezegd en gevoeld heb wel echt?

Het brengt me gewoon van mijn stuk en doet me twijfelen aan alles, en het doet me heel veel pijn en verdriet.

En ik ben niet van nature heel onzeker, ik weet prima van mezelf wat ik kan, wat ik niet kan, waar mijn sterke en zwakke punten liggen en wat ik voel en denk. Maar als ik iemand die ik enorm vertrouw en waar ik ook alle vertrouwen in heb toe laat in dat gebied en ik krijg later te horen dat het allemaal niet klopt, dan breekt er soms iets in me.

Gelukkig heb ik onderhand daar een goede manier voor gevonden om mee om te gaan, en hou ik ook veel meer vast aan mijn eigen normen en waarden en vooral mijn grenzen. En ik merk dat het helpt in zo ongeveer al mijn relaties met mensen, en het filtert de mensen die er een loopje mee willen nemen en over mijn grens willen gaan zonder rekening te houden met mij ook best goed uit.

En dat werkt dus niet alleen op persoonlijk vlak, ook op gebieden als werk, zakelijke dingen en uiteraard ook medische dingen.

Ik ben het zat en nu zorg je maar dat er iemand zit die wél luistert en er wél verstand van heeft!

Dat bovenstaande is letterlijk wat ik gezegd heb om het mogelijk te maken om met de bewuste chirurg te praten.

Want dat is het enige wat ik wilde, iemand die wel luistert, het tweede was gewoon om mijn boosheid te onderschrijven. Natuurlijk weet ik ook wel dat MDL er verstand van heeft, maar meer op het interne in de organen, ik wil nu eens verder kijken. Een beetje het idee dat je een metselaar vraagt om je muur te stuken. Hij zal het vast wel kunnen, maar een stukadoor is er toch echt wel een stukje beter in.

Dus afgelopen donderdag zat ik bij "mijn" chirurg. En het was een verademing.

Niet alleen luisterde ze, stelde ze de juiste vragen en goede reflecties, ze erkende het probleem ook!

Sterker nog het blijkt een veel voorkomend probleem te zijn, iets wat ik zelf ook al bedacht had. Ik ben immers niet de enige die deze operaties ondergaan heeft.

En met wat ik zelf al de afgelopen jaren gedaan heb, heb ik het eigenlijk prima gedaan. Bekkenbodemtherapie en inspanning met rust afwisselen is de eerste groet stap die met dit probleem gedaan moet worden. En dat doe ik dus al.

Het jammere is wel dat er niet een standaard oplossing bestaat. De veelbesproken rectum amputatie zal in mijn geval teveel risico met zich meebrengen en de kans dat het het probleem juist erger maakt dan beter is heel groot in mijn geval.

Dat is ergens jammer om te horen, maar eerlijk gezegd was het ook iets wat ik zelf al ingeschat had, ook ik ken mijn lijf en aandoening ondertussen goed genoeg.

Het betekend ook niet dat er gelijk helemaal niks gedaan kan worden. Ze gaat overleggen met collega's die hier vaker mee gewerkt hebben en ze zegt ook dat het geen definitief "nee er kan niks gedaan worden" is, er moet alleen eerst goed met de specialisten over gepraat worden.

Meer vraag ik ook niet

En dat is ook het enige wat ik vroeg. Ik ben een simpele boer en ik eis niet veel. Het enige wat ik wilde is dat er iemand eens naar mij luisterde en samen met mij eens de problemen bij langs ging.

Ik hoef helemaal niet gelijk een oplossing, ik wil helemaal niet met de vuist op tafel slaan en eisen dat de wereld dan maar om mij draait want ik ben belangrijker dan jij.

Het enige wat ik al jaren wilde, is mijn verhaal doen aan iemand die de moeite nam te luisteren. En na al die jaren is er zelfs eindelijk erkenning gekomen!

Ik ben niet gek, ik verzin het niet, het is een bestaand en bekend probleem en ook al is het lastig om het aan te pakken, het is nog niet gezegd dat het NIET aan te pakken is.

En dat geeft mij rust en voldoening, ook al blijft het hele medische probleem bestaan, en ook al zal het wellicht nooit opgelost kunnen worden: Er is naar mij als mens geluisterd, er is met respect geluisterd, mijn grenzen zijn erkend, ik ben erkend en ook al is er nog niks verder aan het probleem an sich gedaan, het heeft mij enorm geholpen dat dit gebeurd is.

En juist dat maakt het hele probleem eigenlijk al eens stuk meer dragelijk, mijn kant van het verhaal is niet afgedaan als onzin en er is mij niet gezegd dat ik het verkeerd zie en dat de ander alleenrecht heeft op gelijk en ik in deze kwestie ondergeschikt was aan de ander.

We zijn als gelijken het gesprek in gegaan, en als gelijken er uit gekomen.

En dat zouden  meer mensen moeten doen.