2 Wielen met een stuk staal er tussen.

Fietsen, van jongs af aan is dat iets wat ik altijd al deed. Het komt natuurlijk ook omdat ik in een klein dorpje in Oost Groningen woonde, en als je al ergens naar toe wilde dan was fietsen je enige optie. Maar ik vond het nooit echt erg.

Met scouting deden we ook veel op de fiets. Naar het NPK dat toen in Anloo was. De volledige bepakking mee op de fiets, wat een spektakel. Een plank overdwars op de bagagedrager en daar de plunjebaal op en maar hopen dat je het evenwicht kon bewaren.

Of met zomerkamp naar Duitsland, gelukkig ging dan de bagage met een aanhangwagen mee, maar wij zelf gingen de 120 kilometer op de fiets. En als jochie vond ik die Duitse heuveltjes toch best wel heel erg bergen.

Naar school ook op de fiets natuurlijk, weer of geen weer. En mijn eerste voltijd baan in Hoogezand dat deed ik ook op de fiets op en neer. Ik woonde toen nog thuis.

Eigenlijk deed ik tot mijn 30^e alles wel op de fiets, simpelweg, ik haalde mijn rijbewijs pas heel laat en ik miste het eigenlijk ook niet echt. Ik was al dat fietsen wel gewend en vond het een prima manier van verplaatsen.

Toen ik mijn rijbewijs eenmaal had was de eerste auto er ook heel snel (ik hoor mezelf nog zeggen “ik wacht wel met kopen van een auto want die heb ik toch niet nodig” en prompt was daar 2 weken later mijn eerste Renault 5, gekocht voor 300 euro).

In het begin was de auto alleen voor “buiten de stad”, woon werk verkeer deed ik op de nachtdiensten na gewoon op de fiets, ik was niks beters gewend.

Ondertussen ben ik zo’n luie donder geworden die voor het minste geringste de auto pakt, al dan niet met schaamte.

En fietsen, dat is meer af en toe, bij mooi weer. Of als ik het centrum in ga, want daar wil je echt niet met de auto zijn.

Vijf jaar geleden besloot ik dat ik wat meer in beweging moest komen. Ik had de hele operatie gebeurens achter de rug, mijn lichaam was weer goed genoeg. En heel eerlijk gezegd was ik gewoon heel erg veel te zwaar en mijn uithoudingsvermogen was nihil. Kortom tijd om dat fietsen weer op te pakken.

Dus een hybride toerfiets gekocht want mijn oude gazelle racefiets kon ik ivm stoma niet meer op toeren, en een wat minder hardcore model rijdt toch best prettiger. Ik hoef niet meer zo snel ik wil gewoon bewegen.

Het afgelopen jaar (lees 2016) is dat allemaal weer zwaar verstoft. Okay mijn lichaam was niet op z’n best maar ik had ook meer kunnen doen vind ik zelf. Excuusjes als druk met werk en van alles waren niet uit de lucht te slaan. Ik kan heel veel goedpraten voor mezelf.

Maar nu merk ik gewoon dat ik toe ben aan bewegen. Conditie is weer ver te zoeken en het geeft me gewoon een lui lamlendig gevoel als ik teveel stil zit in huis. Ik moet er uit, frisse lucht, buiten zijn, dingen zien, bezig zijn.

Dat combineer ik prima met dat oude vertrouwde fietsen. Ik heb een route van net iets meer dan 20 kilometer waarbij ik van de ene naar de andere kant van de Stad rij. Ik zie zowel het stedelijke als het minder drukke en in Groningen is er altijd wel wat te zien.

Het voelt gewoon weer goed om er uit te zijn, ook al is het maar dat ene uurtje.

En wat ook mooi is, ik kan er prima mn hoofd bij leeg maken. De ene gaat mediteren, de ander doet origami en ik pak mn fiets en rij wat rond.

Ik weet het, vergeleken met de tijd dat ik nog de racefiets kon rijden stellen mijn tijden en afstanden helemaal geen kloten voor.

Maar dat is de bedoeling ook helemaal niet. Ik doe dit voor mezelf gewoon deels als bezigheidstherapie en om mijn lichaam meer in vorm te krijgen. Een echte sporter met dito lijf zal ik nooit worden. Ik hou teveel van goed eten en drinken en daarnaast is dat mijn doel niet.

Ik doe het omdat ik het leuk vindt. En het streven is er om dat minimaal 3 maal per week te doen. Meer mag, minder bij hoge uitzondering. Mij benieuwen hoe streng ik voor mezelf ben de komende tijd. Het is maar een uurtje, maar een uurtje werkt best door in het “je goed voelen”.

En hoe definieer je nou of je ergens goed in bent? Ik vindt het leuk, dus dan bén ik er toch goed in op mijn manier!