Gevecht tegen de bank

 Afgelopen weekend (wat ook al weer even geleden is) ben ik bij mijn beste vriendin en haar gezin geweest. Iets waar we al heel lang over praten maar in dik een jaar er gewoon nog niet van gekomen is. En er zijn allerlei excuusjes te bedenken maar daar gaat t even niet om.

Het was een geweldig leuk en gezellig weekend en ik heb volop genoten, ook al merkte ik gewoon dat mijn hoofd alle kanten op ging soms. Ik kwam zondag dan ook doodop maar wel vol leuke dingen thuis. En dan hoop je dat gewoon vast te kunnen houden en mee te nemen als mooie opbouw naar: Ik kan weer wat!

Helaas werkte dat niet zo. Ik had een weekplanning gemaakt, vol goede moed, vol "ik kan dit!". Ieder dagdeel een activiteit en rust momenten. Ik had gezond en goed voedsel in huis gehaald, kortom ik zal hier werk van maken en mezelf weer daar krijgen waar ik moest zijn verdomme!

Wel 1 dag

En dat lukte me wel 1 dag, de dinsdag deed ik (ongeveer) wat er stond. Ik heb een kort stukje gefietst, Ik nam een gezond ontbijt, nam rust, deed in de middag wat, at gezond, en s avonds deed ik een wandelingetje en ging op tijd op bed. Met slaapmedicatie want slapen gaat al maanden rtonduit kut.

En het werkte voor geen meter, de medicatie deed weinig, ik woelde, draaide, maalde, piekerde, er was vanalles maar geen rust ook al was ik heel moe.

Woensdag vloog de planning de deur uit, in de middag wel even gewandeld met een vriendin. Gelukkig vroeg zij me anders gebeurde er niks die dag!

Ik kom van bed, loop in joggingbroek rond en niks kan me wat schelen, ik ben moe en futloos, terwijl ik juist ook veel wil doen en ik kan me er gewoon niet toe zetten.

Eeten is vulling, vooral snel en makkelijk en gezond is niet nodig merk k. Alleen denken aan iets doen kost soms al teveel moeite lijkt het wel.

Ik hang op de bak, lig in bed, loop een beetje als een zombie door mn huis en heb het gevoel dat het nooit meer zal veranderen. Dat is natuurlijk onzin, het is een fase maar hij is er wel degelijk.

Gister is om gegaan, dat weet ik zeker, want het is vandaag, dus is gister om gegaan. Ik weet niet meer zo goed wat ik gedaan heb eerlijk gezegd. Ik ben heel even in de berging geweest en daar wat opgeklust, was er al snel klaar mee, ben op de bank beland en blijkbaar is de dag omgegaan.

Schop!

Vanmorgen appte een vriendin van me, nadat ik haar gister appte met: er komt ook helemaal niks meer uit me!

Ze appte, ga dan gewoon die fiets op en doe wat!

En ze had uiteraard gelijk.

Met enorme tegenzin een route gemaakt van 40 km. Normaal is dat een ommetje voor me, ik ben pas warm boven de 60 km.

Nu was het wel even anders, maar ik merkte af en toe ook dat ik wel plezier er in had, maar vreemd genoeg verdween dat zo snel ik me er van bewust werdt. Alsof mijn brein tegen zichzelf zegt "nee ja mag geen plezier hebben"

Thuis zag ik dat ik best een ok rit gedaan had. En mijn beste vriend appte of hij op de koffie kon komen. Dat was ook een goed iets, en het helpt me want ik vond dat ik dan niet mijn joggingkloffie aan moest doen maar gewoon normale kleren.

Twee uurtjes koffie en goed gepraat over vanalles later ging hij weg, en ik merkte toch wel dat ik erg moe was.

Maar er moest nog een was opgevouwen worden, en nog wat andere kleine dingen die al een week moeten.

Tegelijk weet ik ook, als ik nu de bank op ga is het klaar. Dan ben ik weer "af" en gaat de dag weer om in een minuer waarin alles "teveel"is.

Toch gedaan, geen voldoening

Ik heb het gedaan, maar het voelde allemaal erg leeg, ik liep weer als een zombie rond. Maar het is op dit moment gewoon dat gevecht tegen de bank.

Niet dat ik er niet op mag, maar ik merk gewoon zo snel ik dat doe is het allemaal klaar, te zwaar en niet de moeite meer waard.

Eten, drinken, normaal kleden, huishouden, alles doet niiet meer mee want alles is gewoon teveel.

Zo herken ik mezelf niet, ik ben altijd wel bezig met iets, nu ben ik bezig met niets en is niets al teveel soms.

Het is allemaal een fase, iets waar ik maar even doorheen moet. Het zit wel in me, het wil er echt uit dat ik weer "gewoon" dingen kan doen en aanpakken, leuk vinden en mening geven. Maar zo snel het opkomt en ik denk YES! ik heb de flow te pakken, is het alweer weg voor dat het echt doorkomt.

Vandaag was een goede dag, echt waar, en ik weet nog steeds wat ik gedaan heb.

Ik ben niet zo ver heen als 4,5 jaar geleden toen het een "a-typische burn-out met een depressie"was, het is nu het een waarschuwing dat ik er tegenaan zit.

Ik merk het aan mijn lijf, stoma loopt niet lekker, ik merk een tinitus (altijd als ik heel moe ben) die maar niet weg gaat (wat heel naar is als je redelijk doof bent), er zit geen puf in. Ik merk het aan mijn hoofd, drukte is al snel teveel, gedachten gaan alle kanten op, gevoel nergens bij te horen en er niet meer toe te doen, teveel gegeven.

Optelsom is simpel: ho!

Maar HO! is niet de hele dag als een zombie op die bank zitten, ho is ook de draad oppakken, dat project probeer ik echt wel te doen en ik probeer het wellicht te veel.

Kortom, het is even echt niet leuk om mij te zijn, ik kan echt wel ok functioneren als er bezoek is of ik ergens ben, maar zo snel de vermoeidheid inkickt dan wil het gewoon niet meer.

Laat ik afsluiten met iets positiefs, een plaatje van vanmorgen, touren in de winter, heb ik toch nog wit gezien.