De dagelijkse tweestrijd die ik ervaar

 Ik zie mezelf niet als een standaard goedgelovig persoon, ik ben nogal kritisch. Ik lees eerst over dingen voor ik een mening vorm, mag graag kennis van zaken hebben en ben leergierig en nieuwsgierig.

Ik ben analytisch en ik beschik over goede gespreksvaardigheid en kan snel hoofdzaken scheiden van randzaken en tot de kern doordringen.

Maar boven alles ben ik een gevoelsmens en kan ik bij de meeste mensen ook snel op gevoelniveau praten. Eerlijk en heel direct, iemand uitdagen te denken en te handelen. Niet alles zo maar aan te nemen, maar ook eens stil te staan waarom je iets doet en wat je drijfveer is. Ik ben, in zulke gesprekken nogal intens en daar moet je natuurlijk ook mee om  kunnen gaan.

Een tijdje geleden ontmoette ik een leuke vrouw, we spraken af en ook al was het niet gelijk wederzijds wauw, gezellig was het wel dus spraken we vaker af.

We raakten meer en meer in gesprek, en al snel bleek dat ze nogal met zichzelf zat in een vrij uniek rare situatie. Voorheen een liefdeloze relatie die om 2 mensen draaide die elkaar eigenlijk allang niet meer interresant vonden en maar doorzeurden en ergens was ze zichzelf vergeten en kwijt geraakt.

Ik vroeg door, draaide niet om dingen heen en gebruikte haar eigen uitspraken als een spiegel waar ze zichzelf in zag.En ze kwam tot de conclusie dat ze zichzelf goed kwijt geraakt was.

Gaanderweg praatten we meer en meer en kwam er veel naar boven, over wie ze echt was en waarom ze zichzelf zo kwijt geraakt was.

En ze zei me, voor het eerst in tijden voel ik me eindelijk weer mezelf, voel ik weer een vuurtje in me en heb ik een echte glimlach en de reden daarvoor ben jij, jij leert me zoveel en geeft me zoveel mee, ik kan er nu niet meer omheen maar jij zorgt dat ik me zo voel.

Uitereraard raakt dat mij ook, heel goed, en we noemden het beiden geen relatie, want benoemen was iets wat ze moeilijk kon doen. Maar tegelijk wisten we ook wel beter dat dat het best wel was.

KLinkt goed hé? Was ook goed, het begin was heel goed.

Na een paar maanden werdt het ineens heel anders, ze zat weer vast en kon weer niet uitvinden wat er was. Ja, alles wat ze zei was nog steeds waar en dat voelde ze nog steeds. Maar ik wil dat in alles voelen zei ze, het komt nu alleen uit jou.

Ik vertelde haar dat het helemaal niet uit mij kwam, het kwam uit haarzelf. Ik kan veel, maar ik kan iemand niet laten voelen wat er niet is, hoe iemand iets voelt doet diegene zelf.

Er volgden weer veel dagen met diepe gesprekken en tranen vanaf haar kant, veel tranen toen alles los kwam.

Het is er uit zei ze, het is er allemaal uit en dat voelt zo goed, ik ben bijna weer de vrouw van 15 jaar geleden en ik neem dat in alles mee en het lijkt alsof alles net een beetje beter gaat nu.

Ik was blij en trots op haar, ze had dit zelf gedaan, okay ik was er bij en nam alle tijd voor haar, maar toch, ze deed het zelf.

En toen was het ineens of er iets gebeurde waar ik geen idee van heb wat het was.

Ze werd afweziger, had nooit meer tijd, moest ineens van alles en gaf druk als antwoord op alles.En ook het praten over gevoel was er niet meer bij. Ik snapte er niks van, waar was alles nu zomaar heen gegaan.

Het sukkelde wat door en toen stelde ik andere vragen, waar ben je mee bezig en waarom heb je geen tijd meer?

Ik ervaar jou nu als druk en dat wil ik niet. Maar voorheen had je juist alle tijd en was je spontaan en enthousiast, open en liefdevol.

Ja maar dat kwam uit jou, ik wil het zelf kunnen.

Je deed het zelf. Ik denk daar nu anders over. Hoe dan? Ja dat weet ik niet ik wil rust.

Dus ik gaf eerst rust, maar na een weekje of 2 toch even informeren. Ze was druk met alles en alles was heel veel en teveel en jij kan er niet bij.

Maak je nu niet weer dezelfde fout als jaren geleden?

Ik wil niet met je praten nu, ja ik voel enorm veel voor je en ik weet wat ik moet doen met je maar ik kan er niet naar handelen, het kost me teveel energie of zo.

Geef me tijd en dan komt het wel.

Na een paar maanden met af en toe contact dat steeds afstandiger werd vanaf haar kant, was ook ik het wachten beu.

Waarom doe je dit? vroeg ze. Ik doe dit omdat jij me beloofde dat we zouden praten, afspreken en verder kijken wat er was.

Ja,klopt en dat wil ik ook wel maar ook niet. Ik voel nog steeds voor je maar het is allemaal druk op mij, ik wil tijd, heb geduld. 

Jij bent de ongeduldige van ons 2, bij jou moest alles direct, waarom vraag juist jij nu geduld?

Ja dat weet ik niet, ik wil niet dat je naar mijn gevoel gaat denk ik. Waar wil je dan dat ik ga?

Ik heb gewoon geen tijd voor je. Maar voor je collega's zit je diep in de nacht op de chat, en 2 minuten om even met mij te praten kan er dan niet af?

Nee, ik denk het niet, je vraagt veel.

Heb je zelf niet door dat jij ook heel veel vraagt? Ik vraag niks ik neem ook niks.

Sorry maar je neemt heel veel en vraagt heel veel, iedere belofte die je naar me maakt daar neem je een stukje mij van die dat wil geloven en daar geduld voor moet hebben.

Is dat nemen? Ik vind van niet.

Maar je vraagt het wel, iedere keer weer.

Ja maar jij vraagt nu ook.

Het stomme is ondertussen dat dit nog steeds zo voorkabbeld, een deel van me wil dat helmaal niet en het liefst alles vergeten, stoppen en verder gaan daar waar ik ongeveer eind juli was.

Een ander deel gelooft het nog steeds, al zegt mijn beste vriendin, stop er mee je wordt gebruikt.

Beide kanten kunnen kloppen, en ergens hebben beiden gelijk.

Voor mij is het op dit moment eigenlijk best moeilijk merk ik om er mee om te gaan, deels denk ik, hoe kan dit het ging allemaal zo goed en ze kwam zo tot rust en zichzelf toen we samen waren. Ander deel zegt, maar kijk wat er nu gebeurt, een echte relatie is dit niet en eigenlijk ook nooit geweest.

Het is een rare tweestrijd, de ene dag is ze heel hoog in gevoel en superleuk, de andere is het een bunker met een mijnenveld er omheen en gevoelstemperatuur min 20

En ergens daartussenin zit ik, en met al mijn geduld en goede bedoeningen plus de herinnering aan hoe ze ook kan zijn.

Eigenlijk te wachten tot er iets gebeurt ergens wetende dat ik wederom aan het kortste eindje trek, en toch nog te koppig om te kunnen loslaten.

Ik ben echt niet voor het geluk gemaakt lijkt het wel