Er af

Het heeft best een tijd geduurd vind ik zelf, maar dingen duren altijd langer als je ze graag wil, of er op wacht. Tijd is relatief, en zo kan ik nog wel meer dooddoeners opratelen.
Uiteindelijk is het met al die "wijsheden" heel simpel: Het is een mooi tekstje, en het staat vast intelligent en meelevend om ze te zeggen, maar voor de persoon in kwestie zijn ze vaak niks meer waard dan een semi-verplichte dankjewel die er over de lippen komt.

Maar laat ik niet verder afwijken van waar ik naar toe wil: De antidepressiva.

Zoals wel vaker verteld, het goedje dat ik bij mijn burn-out/depressie voorgeschreven kreeg (en accepteerde want, wie A zegt.....).
Ik heb er een goede anderhalf jaar gebruik van gemaakt, eigenlijk zonder enig effect te vernemen, maar dat soort medicijnen blijven zelfs voor de kenners een moeilijke wereld over wat ze precies met je doen.
Punt is dat ik niet mijn gewoonlijke "ik weet alles zelf wel beter en moet dit zelf doen" houding aangenomen heb toen, en geaccepteerd dat ik het juist zelf niet kon en alle hulp welkom was.
Dat wil niet zeggen dat ik alle hulp voor waarheid aannam, ik pakte alles mee, bekeek wat voor mij wel en  niet werkte en vanuit daar ontwikkelde zich langzaam (eigenlijk snel maar in mijn beleving langzaam) een plan.

De medicatie echter, was geen onderdeel van dat plan, maar het grote nadeel van dat spul is: het is geen snelle kuur. Voor zover je het een kuur kunt noemen dan.
Eenmaal er aan, is er aan. Geen easy way out, uitzitten. Een harde noot te kraken voor een stijfkop als ik, maar als ik iets geleerd heb (en ik heb vele ietsen geleerd) is het wel dat ook stijfkoppen milder kunnen worden.

De eerste keer

De eerste keer er af geraken is iets dat ik eigenlijk volledig uit de losse pols deed. Voor wat ziekenhuis onderzoeken moest ik 3 dagen geen medicatie gebruiken. 3 Dagen is echt wel te doen, mijn dosering was laag (10 mG) dus die eerste dagen kom je prima door.

Zo prima dat ik maar besloot dat ik ze dan niet meer nam. Ik zat er nog geen half jaar aan, en dat is echt te kort om te stoppen, maar daar stond ik niet bij stil.

Na een week was ik zo ziek als een hond. Letterlijk. Koorts zonder koorts te hebben, hoofdpijnen, steeds wegvallen in mentale zin en nog meer ongein.

Poging mislukt, en goed op mijn donder gekregen want het was inderdaad best dom om dat zo zonder begeleiding te doen.

Poging twee dan maar

Een half jaar daarop was de magische grens van een jaar doorbroken. Ik was al weer een paar maand volledig aan het werk, en dingen gingen eigenlijk prima!

Dus moet ik ook maar eens stoppen met die escitalopram! 

Deze keer met begeleiding van de huisarts, want ik was al tijden geen cliënt meer bij Lentis.

Ik koos er voor, met enige terughouding van de huisarts, om voor een snelle afbouw te gaan. Ergens in mijn natuur is nog steeds dat hele snelle handelen. Als ik iets wil doen, doe ik het.

Helaas pakte ook dat slecht uit, precies in die periode kwamen wat onvoorziene en onverwachte tegenslagen, en daarbij merkte ik als darmpatiënt ook nog dat de medicatie wel degelijk een effect had op mijn darmen. 

De wijsheid was om op dat ogenblik toe te geven dat het niet het juiste moment was om te stoppen. 

Het was een beste tegenslag moet ik bekennen, want alles ging eigenlijk best wel goed, op dat ene pilletje na waar ik zo graag van af wilde.

Dat pilletje was voor mij onderhand een symbool geworden voor dat het nog niet 100% klaar was, wel een goede 90%, maar toch, het symbool bleef staan.

Wat onderhand wel zo was is dat ik met een halve pil door kon. Mijn lichaam en geest waren de eerste horde over gekomen dus het was geen volledige mislukking, iets wat ik mezelf goed moest voorhouden.

Drie keer is scheepsrecht

Hey! weer een tegeltjeswijsheid! Dooddoener, maar laat ik hem er maar wel bijhouden.

2 Maanden na de semi-mislukte tweede keer vond ik het tijd dat het nu eens echt over was.

Dus naar de dokter en een lange termijn planning gemaakt.

Een kwart dosering werd het eerst. Twee en een halve milligram, een dosering die eigenlijk te verwaarlozen is.

Maar ow wat kwam die aan.

Gebrekkige concentratie, vergeetachtigheid, zweten, koortswanen, het gevoel dat er een 9Volt batterij in je hoofd zit die stroomschokjes geeft. Ik herkende mezelf niet echt meer.

Als klap op de vuurpijl kwam wéér veel gedonder met mijn lichaam. Een scopie ingreep die me weken last gegeven heeft, moeite met eten vasthouden, het stapelde mooi op.

In die periode besloot ik ook nog eens de dosering naar nul te gooien.

Gewoon omdat ik er letterlijk he-le-maal klaar mee was.

Ik voel me mentaal goed, ik weet dat ik sterk ben, en verdomme nu is het genoeg!

Die oude vechtersmentaliteit die me door mijn ziekte, operatie en herstelperiode heengeloodsd heeft kwam opsteken.

Ergens werd ik wel een beetje bang, want......kan ik het deze keer wel uitzetten? Zal ik deze keer er niet in doorslaan en weer terug bij af raken juist omdat ik teveel energie geef?

Wat aangezet kan worden, kan ook uitgezet worden

Nee dus!

Het waren wederom een paar lastige weken, en vergeetachtigheid troef hoor. En alle kleine pijntjes er bij ook.

Maar ik kan met trots zeggen: IK BEN ER AF!

Zo dat is er uit!

En om dat te vieren heb ik een week vakantie gepland, jawel doelbewust gepland!

Ik had een periode van een maand ingelost voor de laatste stap, af te sluiten met een week vrij, om te zien of ik de aan knop van de vechter modus deze keer wél uit kon zetten.

En mocht de poging mislukken dan  was die week voor een week bezinning.

Ik bouw tegenwoordig vangnetten voor mezelf in de planning. Iets wat ik iedereen aan kan raden.

En ik moet zeggen, dat aan knopje is heel simpel weer uit gezet. Ik heb een week vol leuke en relaxte dingen nu.

Dagje ZZP-en (en geitjes aaien!) gevolgd door rust. Dagje op stap met een vriendin, dag vol BBQ plezier, tripje naar vrienden overver.

En ik geniet, zowel van de rust als van de activiteiten. Het is geen vlucht in het doen, geen bij de muren omhoog vliegen.

Het is een heerlijke rust in mijn koppie, dat ik na anderhalf jaar het hoofdstuk volledig afgesloten heb.

En ja, af en toe merk ik nog wat van de bijwerkingen van het afkicken, ja af en toe gaat mijn hoofd nog terug naar de periodes van en voor het hele gebeuren.

Ik ben mens, dat soort dingen gebeuren nou eenmaal.

Maar ik blijf er niet in hangen en heb er een soort van vrede mee. Niet met alles, en dat is maar goed ook anders zou ik niks geleerd hebben.

Het is op het moment gewoon goed, echt goed.

Ik heb heel veel nieuwe leuke mensen leren kennen, één er van was ik zelf! Blijkt best wel een aardige gozer te zijn!

En nu? Nu ga ik gewoon genieten van deze week, en de weken die komen, de jaren die komen en de dingen die komen.

Eigenlijk is er niet eens zoveel veranderd, en juist daardoor lijkt het alsof het toch anders is.

Alleen zonder de medicatie, ik zie het niet als een smet dat ik ze ooit genomen heb hoor, maar ik ben maar wát blij dat ik er af ben!